Elifnur-Uyum İçinde İnsan

 Bunu bilmek için önce aklın ve bilincin ne olduğunu bilmemiz gerekir. Akıl organizmayı faydaya yaklaştıran, zarardan uzaklaştıran sistemdir. Organizma ise somut beden ile soyut ruhun toplamıdır. Dolayısıyla akıl tüm canlılarda olan bir sistemdir. Akıl faydaya yaklaştırarak kişinin dününden daha iyi olmasını sağlar. Bu şekilde de insan kendini geliştirir. Kendisini geliştiren insanlar karşılarına çıkan sorunlarda doğru tepkiler verirler. Eğer akıl olmazsa insanlar fark etmeden yanlış seçimler yapabilir. Kişi zarara daha çok yaklaştığından hayatı zamanla kötüye doğru ilerler. Bir insan havlayan bir köpek gördüğünde kendini korumak için kaçar. Bunu aklı sayesinde yapar. Akıl bilinç dışı bir sistemdir. 

Bilinç; ruhun karar verme mekanizmasıdır. Bilinç, değerlendirmenin yapıldığı bilginin işlendiği yerdir. Kişi dışarı çıkarken hangi ayakkabıyı giyeceğini bilinci ile seçer. Okula giderken hangi yolu kullanacağına bilinci karar verir. Bilinç insanın bilgiyi kontrol edebildiği yerdir. İnsanın öğrenmesi bilinçli boyutta gerçekleşir.

Ama bunların insan için yara veya nimet olmasını anlamamız için birde duyguyu bilmemiz gerekir. 

Duygu; insanı hazza yaklaştıran, acıdan uzaklaştıran sistemdir. Haz insana olumlu his yaşatır. Acı insana olumsuz his yaşatır. İnsanın sevdiği insandan güzel söz duyup sevinmesi veya kötü bir haber alıp üzülmesi duygudan dolayı olur. Duygular haz ve acı olmak üzere ikiye ayrılır. Sevinmek, neşelenmek, gülmek gibi duygular haz duygusunun ve üzülmek, kızmak, endişelenmek acı duygusunun hissettirdikleridir. 

İnsanın duygusu aktifleştikçe bilinci kapanır. Bu aynı tahterevalliye benzer, bilinç bir uçta duygu ise diğerinde. Biri tepedeyse diğeri diptedir. Bu yüzden duygular aktifken karar vermemek gerekir. Çünkü o anda bilinç görevini tam anlamıyla gerçekleştiremez. 

Bilinç akıl ve duygu ile ilgili düşüncelerin barındığı kısımdır. Eğer bunlardan biri bile olmasaydı insanlarda dengesizlik olurdu. Aklımız olmasayd; hayata çok duygusal bakardık. En ufak olayda üzülür ve olmadık yerde fazla tepki verirdik. Çılgınca gezmek, her beğendiğimizi almak isterdik. Duygumuz olmasaydı; sadece fayda ve zarara odaklanacağımız için hayattan hiç zevk alamazdık, her şey çok sıkıcı olurdu. Bilinç olmasaydı sadece içgüdülerimiz ile hareket ederdik, öğrendiğimiz bilgileri hiç sorgulamadan kabul ederdik. Hepsi uyum içinde çalışan sistemlerdir, biri bile olmasa sistem çöker. Bunların hepsinin toplamı insanlar için çok büyük bir nimettir. Çünkü akıl bizim faydaya yaklaşmamızı, duygu bu faydadan haz almamızı, bilinç ise bu faydalı şeyin neden faydalı olduğunu anlamamızı sağlıyor.

                  Elifnur Eroğlu-745